Sivananda joga

Joga według metody Sivanandy to joga klasyczna, uwzględniająca wszystkie elementy, które składały się na nią pierwotnie. To nie tylko asany, pranajamy oraz medytacja czy relaks, ale sposób myślenia, funkcjonowania w społeczeństwie, sposób traktowania innych oraz samego siebie. To poszukiwanie odpowiedzi na pytanie: kim naprawdę jestem?

Swami Sivananada (1887-1963), urodzony w południowych Indiach, już od dzieciństwa przejawiał potrzebę niesienia pomocy innym, został zatem lekarzem. Pracował między innymi w Malezji, służąc pomocą medyczną najbiedniejszym. Pisał o zdrowiu, leczył, pomagał. Nie dbał o zapłatę, ale o zdrowie swoich pacjentów. Otaczał ich odpowiednią opieką, wykorzystywał znane sobie metody, a jednak coś nie dawało mu spokoju: ludzie przez niego wyleczeni po jakimś czasie wracali z kolejną dolegliwością, on ich leczył, a oni wracali… Wtedy Sivananda zrozumiał, że jego praca jest niewystarczająca, że za pomocą medycyny konwencjonalnej nie pomoże innym, i że musi poszukać innego sposobu. Zrezygnował z kariery i rozpoczął nowe życie: osiedlił się w Rishikesh w Himalajach, gdzie prowadził życie ascety. Z czasem zaczęli gromadzić się przy nim uczniowie, których mistrz nauczał ciągłego dążenia do rozwoju duchowego. Jego uczeń, Swami Vishnu-Devananda (1927-1993), „wyniósł” jogę Sivanandy poza granice Indii, rozgłaszając nauki swojego mistrza oraz zakładając ashramy – zarówno w Europie, jak i w Stanach Zjednoczonych czy Kanadzie. Co więcej, Swami Vishnu-Devananda założył organizację True World Order, której celem jest propagowanie pokoju na świecie. Jego praca jest kontynuowana do dzisiaj, a idee szerzone we wszystkich ashramach na całym świecie.

Joga wg Sivanandy to joga klasyczna, która nie została znacznie zmodyfikowana przez europejskie czy amerykańskie społeczeństwo. To joga kontynuująca i kultywująca stare przekazy, nauki oraz idee mistrzów. Zatem praktyka, jak już wspomniano, to nie tylko praca z ciałem – to głęboka praca z samym sobą na wielu poziomach. Od ciała, przez emocje, próbę wycofania zmysłów, aż do szukania odpowiedzi na fundamentalne pytanie: kim jesteśmy i co tu właściwie robimy?

Możemy wyróżnić cztery główne gałęzie jogi:

• Karma joga – joga działania oraz ścieżka bezinteresownej służby innym – często budząca wiele kontrowersji wśród młodych adeptów tejże jogi.
• Bhakti joga – to joga oddania, praca nad wytworzeniem jakości bezinteresownej miłości,

• Raja joga – kontrola umysłu przez całością pracę na ciałem i umysłem, zwieńczoną medytacją,

• Jnana joga – joga wiedzy, filozofia.

Duchowe aspekty jogi budzą często kontrowersje wśród osób zaczynających praktykę. Zwłaszcza my, Polacy, wychowani w kraju o mocnych chrześcijańskich korzeniach mamy problem z zaakceptowaniem hinduskich tradycji, które dopiero po dogłębnym przeanalizowaniu stają się dla nas przystępne (przynajmniej moje doświadczenie pokazuje, że tak bywa). Często zajęcia w szkołach jogi nie uwzględniają wszystkich elementów jogi, a przynajmniej nie wprost. Koncentrując się na asanach, nierzadko nie zdajemy sobie sprawy z tego, jak bogatym i całościowym systemem jest tradycyjna joga. Według mnie w praktyce jogi istotne jest zarówno zrelaksowanie ciała jak i wyciszenie umysłu, zatem każde zajęcia składają się z kilku stałych elementów, które kompleksowo dbają o nas, traktując człowieka jako całość.

Joga wg Sivanandy zakłada pięć punktów, zasad, które składają się na pełną praktykę. Są nimi prawidłowe ćwiczenia (asany), prawidłowe oddychanie (pranajamy), prawidłowa relaksacja (śavasana), prawidłowa dieta (wegeteriańska), pozytywne myślenie oraz medytacja (wedanta i dhjana). Każde zajęcia sivananda jogi uwzględniają:

• relaks początkowy, który może być połączony z medytacją,
• pranajamy – ćwiczenia oddechowe,
• asany, czyli pozycje jogi, wykonywane w stałej, niezmiennej kolejności,
• relaks końcowy.

Poszczególne asany poprzeplatane są krótkim relaksem, mającym na celu uspokojenie oddechu, odczucie korzyści płynących z wykonywania danej pozycji oraz swobodny przepływ energii. Asany ułożone są, nie bez przyczyny, w pewnej stałej kolejności. Ma ona pobudzić układ hormonalny, dlatego np. cykl świecy oraz ryba (matsyasana), które stymulują tarczycę, wykonywane są bezpośrednio po sobie. Ważne jest również to, iż większość asan wykonuje się z zamkniętymi oczami, co ma olbrzymi wpływ na rozwój świadomości ciała.

Metoda Sivanandy cieszy się dużo mniejszą popularnością niż choćby metoda Iyengara, ze względu na swoje tradycyjne podejście do praktyki i podążanie duchową ścieżką. Kładzie ona nacisk na wyciszenie umysłu, emocji, a praca z ciałem i tak zwany „kult ciała” (niezwykle popularny w ostatnim czasie) nie jest jej głównym założeniem. Być może to właśnie ten duchowy aspekt decyduje, którą metodę praktykowania jogi wybieramy.