Filozofia jogiczna wreszcie logiczna. "Psychologię jogi" Macieja Wieloboba recenzuje Magdalena Gąsior

Może wstyd się przyznać, ale – mimo, że joga obecna jest w moim życiu od paru ładnych lat – wcześniej nie odważyłam się sięgnąć po Jogasutry w żadnej spójnej formie. Odnosiły się do nich czytane przeze mnie książki i artykuły, podobne odniesienia były też często obecne na warsztatach, w których uczestniczyłam, toteż z czasem „załapałam” generalny sens i treść tego traktatu, wokół samego oryginału chodziłam jednak jak przysłowiowy pies wokół jeża. Obawiałam się, że jego poetyckość i egzotyczny kontekst zdecydowanie wykraczają poza moje skromne (humanistyczne) możliwości poznawcze i przez to odwlekałam lekturę z miesiąca na miesiąc, z roku na rok. Gdy jednak sama zaczęłam uczyć jogi, stwierdziłam, że teraz już nie ma przeproś, trzeba zacisnąć zęby i z klasyką się zapoznać. Ku mojej radości zbiegło się to w czasie z publikacją Psychologii Jogi. Wprowadzenia do Jogasutr Patandżalego autorstwa Macieja Wieloboba.

Muszę przyznać, że miałam wobec tej książki szereg oczekiwań. Według mnie, takie omówienie powinno być przede wszystkim klarowne i uporządkowane oraz napisane przystępnym językiem (ale niestosujące zbytnich uproszczeń), jednocześnie zapewniając potrzebne do odbioru objaśnienie kontekstu, a interpretacja – dobrze uzasadniona. Szeroki uśmiech zagościł w związku z tym na mojej twarzy, gdy w sekcji Od autora przeczytałam, że książka została napisana zgodnie z maksymą Alberta Einsteina: Wszystko trzeba robić tak prosto, jak to jest możliwe, ale nie prościej. A jaki jest rezultat?

Po pierwsze: przeczytałam książkę do końca. Bez bólu. Bez sprawdzania ile stron jeszcze…? I co najważniejsze: ze zrozumieniem. Wprowadzenie… jest napisane językiem w miarę prostym i przystępnym. Poza tym, bardzo podoba mi się przejrzysty układ rozdziałów i podrozdziałów.

Po drugie: moja wiedza na temat jogi klasycznej jest teraz zdecydowanie lepiej usystematyzowana i poszerzona o, tak potrzebny przecież, kontekst. Jeśli trzeba, dla lepszego obrazu autor stawia obok siebie dwie oddalone od siebie sutry i sięga po dodatkowe źródła: Hatha Jogę Pradipikę, Wjasę, Sankhja Karikę i inne, lub cytuje liczne jogiczne autorytety, zarówno polskie (Leon Cyboran) jak i zagraniczne (m.in. A. G. Mohan, Swami Hariharananda Aranya, Swami Muktanda…).

Po trzecie: nie boję się do tej książki, wedle potrzeb, wracać. Czasem coś, co początkowo wydaje się być zrozumiałe, po jakimś czasie budzi wątpliwości. Czasem jakieś wiadomości wylatują z głowy. Już na samym początku sam Autor zaznacza, że może zaistnieć potrzeba wrócenia do niektórych fragmentów, nawet kilkakrotnie, i tak pewnie będzie w moim wypadku, ale, co ważne, będę wracać do nich z przyjemnością.

Podsumowując, nie twierdzę, że nie sięgnę po inne przekłady i interpretacje, bo lubię porównywać, ale zdecydowanie jest to książka godna polecenia. Uważam, że stanowczo ułatwia ona poznawanie Jogasutr… i późniejsze wcielenie ich przekazu w życie, włączenie go do swojej praktyki. Główny wniosek po lekturze? Moje obawy były nieuzasadnione. Nie trzeba być humanistą, żeby zrozumieć Jogasutry, wystarczy uświadomić sobie, że

Joga jest nauką, i jak każda nauka ma swój specyficzny język. Kluczem do języka jogi, do jej pojęć, ale również do metodologii procesu jogicznego jest traktat Patandżalego. Po to właśnie studiujemy „Jogasutry”.

Książkę można zakupić na stronie wydawnictwa Sensus.

—
Magdalena Gąsior – studentka medycyny na krakowskim Collegium Medicum, do leczniczego potencjału jogi podchodzi jednocześnie z wiarą i naukowym zacięciem. Pasjonatka podróży, języków i dobrego (wegetariańskiego) jedzenia, aktualnie mieszka i studiuje w Portugalii, gdzie próbuje swoich sił jako nauczycielka vinyasy kramy jogi w języku angielskim.