Praktyka milczenia jako kontrola umysłu. Kryszna Kirtan

Podstawy praktyki jogi

Pogoda ducha, spokój, milczenie, życzliwość,
Czystość myśli, pokutą umysłu są zwane.
Bhagawadgita 17.16

Mauna oznacza milczenie. Dlaczego je praktykujemy? Ponieważ gdy mówisz zbyt dużo, niepotrzebnie tracisz energię. To jeden ze sposobów jej utraty. Dlatego nie jest zalecane mówienie na bezsensowne tematy. Czym są takie tematy? To tematy nie związane bezpośrednio lub pośrednio z samą praktyka jogi (sadhana) lub celem tej praktyki (sandhya). Tematy takie jak polityka, plotki z życia celebrytów, debatowanie, wynajdywanie wad w innych, kłótnie, spieranie się na różne tematy, oczernianie innych, nie są tematami, które interesują poważnie praktykującego jogina.

Mauna oznacza ciszę wewnętrznej refleksji jako przeciwieństwo zewnętrznej ekspresji.
– Madhwaćarja

Prawdziwe milczenie

Prawdziwym milczeniem jest praktyka wewnętrznej medytacji. Wewnętrznej koncentracji na jaźni lub na poszukiwaniu jej. Zachowywaniem nie zainteresowania światem zewnętrznym, ale w tym samym czasie opisywaniem świata wewnętrznego. Dialog wewnętrzny jest inną formą milczenia. Słyszalny dźwięk wydobywa się ze strun głosowych, ale wewnętrzny dźwięk jest tworzony inaczej. Jest on zwany anahata (“dźwięk nie wytworzony przez uderzenie”), ten dźwięk powstaje poprzez wibrację serca, anahata jest także nazwą ćakry serca.

Dlatego słuchanie głosu wnętrza, dźwięku serca jest praktyką jogi.
Usiądź w spokoju i posłuchaj.

Gheranda Sanhita opisuje, że najpierw usłyszysz szum, jakby fale krwi krążącej w żyłach, potem bicie dzwonów i na końcu uderzenie pioruna. Później następuje cisza.

Prawdziwa cisza jest możliwa do osiągnięcia dla czystego serca, takiego które jest pozbawione niepotrzebnych myśli. Na tym poziomie w tradycji bhakti praktykujący usłyszy mantrę (dźwięk) zgodną z jego związkiem (rasa) jaki posiada z Bogiem, Absolutem. Będąc w stanie ciszy można połączyć się z tym dźwiękiem. To jest właśnie odkrycie wibracji serca (anahata).

Funkcją serca są uczucia, i poprzez te uczucia łączymy się z Bogiem, Absolutem. Ten etap to prawdziwy mistycyzm.

Wewnętrzny dialog praktykującego zależy od intensywności samej praktyki, od doskonalenia związku (rasy) i od połączenia z Jaźnią. W zasadzie samo słuchanie nie wystarcza, jest pierwszym etapem, potrzebne jest także podążanie za usłyszanym w sercu dźwiękiem.

W każdym sercu mieszkam. – Śri Kryszna
Bhagawadgita 15.15

Dwa ptaki na drzewie

Mundaka Upaniszada opisuje dwa ptaki siedzące na jednym drzewie. Jeden z nich jest aktywny i spożywając owoce drzewa cieszy się albo cierpi, a drugi jest świadkiem. Ten pierwszy ilustruje jaźń, a ten drugi Jaźń, Boga, Absolut, Najwyższego Świadka.

Medytujący jogin widząc te ptaki w swym sercu zostaje usatysfakcjonowany samym tym widokiem, natomiast bhakta jest zainspirowany aby podążyć za tą wizją, która widzi lub słyszy.

Jestem bytów początkiem i źródłem wszystkiego.
Zrozumiawszy to, mędrcy wielbią Mnie w skupieniu,
Myśląc o Mnie i życie dla Mnie poświęcając,
Rozmawiając w swym gronie o Mnie nieustannie,
Radośni są i wiecznym upojeni szczęściem. – Sri Kryszna
Bhagawadgita 10.8-9

Chwaląc Mnie nieustannie, w wyrzeczeniu trwali,
Pokłony Mi składają, w swym oddaniu stali. – Sri Kryszna
Bhagawadgita 9.14

Jest to właściwa praktyka jogi (sadhana). Puste rozmowy (pradźalpa) są jej zaprzeczeniem i nie prowadzą do upragnionego celu. Celem rozmów powinno być zrozumienie naszego związku z Bogiem, Absolutem.

Reasumując, powinno się omawiać tylko ważne kwestie, które są korzystne dla praktyki. Pozostałe tematy są zwykłą stratą czasu.

[Kryszna do Uddhawy:] „Ktokolwiek ulega niepotrzebnemu wychwalaniu i krytykowaniu cech i zachowań innych szybko zbacza z właściwej sobie pozycji i wikła się w złudne koncepcje tzw dobra i zła”  – Bhagawatapurana 11.28.2

Hari Om Tat Sat

Kryszna Kirtan