Czym są czakry cz. 2

     Przechodząc do czwartego czakramu, porzucamy obszar zdominowany przez instynktowne i materialnie zorientowane aspekty życia i przechodzimy do perspektywy która wykracza poza indywidualność.

4. Czakra serca– związany z emocjami, empatią, zlokalizowany pomiędzy piersiami, w okolicy płuc. Należy do czakramów związanych z wyższą świadomością i powiązany jest z żywiołem powietrza. Graficznie to kwiat lotosu o barwie czerwonej z dwunastoma rozłożonymi płatkami z dwoma trójkątami po środku. Uważany za ośrodek pielęgnacji, umiejscowione blisko niego płuca odpowiadają za doprowadzenie tlenu do krwi, podczas gdy serce rozprowadza ją po ciele a wraz z nią składniki odżywce niezbędne dla rozwoju i aktywności. Na tym poziomie zlokalizowane są też piersi, jedyny narząd który służy zapewnieniu pokarmu komuś innemu. Jeśli chodzi o emocje nawet wiedza potoczna daje informacje na temat uczuć, doświadczanych jako energia wzbierająca pośrodku klatki piersiowej a silne wrażenia związane z cierpieniem wyraźnie odczuwalne są w tym właśnie obszarze. Serce jest symbolem emocji w języku wielu kultur. W systemie czakr reprezentuje pierwszy rozbłysk świadomości, jaki u Indian amerykańskich znajduje się powyżej horyzontu wyznaczonego przez przeponę oddechową. Symbolicznie przedstawia się go jako wschodzące słońce, promieniujące ciepłem, zdolne do odczuwania i współczucia.

5. Czakra gardła, związana z eterem, przedstawiana jako szesnastopłatkowy lotos koloru czerwono popielatego z białym kołem wewnątrz. Jako jej przymioty wymienia się ożywianie i kreatywność – pozornie odrębne funkcje, które po głębszej analizie okazują się być dwiema stronami jednego medalu. Ośrodek w obszarze gardła i gruczołu tarczycy odpowiedzialnego za regulację metabolizmu i przepływu tlenu, związany jest z przyjmowaniem substancji odżywczych a jednocześnie z uczuciem bycia akceptowanym. W czakramie gardła drzemią emocje związane z zaufaniem, doświadczaniem czyjejś troski, poczuciem bezpieczeństwa. Znaczeń związanych z tym obszarem można doszukiwać się w sztuce chrześcijańskiej, obraz Madonny z dzieciątkiem przedstawia, dziecko trzymane na rękach z twarzą uniesioną do gardła opiekunki. Tego typu przedstawienia można interpretować analogicznie do jogicznej koncepcji, w której poszukiwanie związane z czakramem gardła jest jednocześnie poszukiwaniem przez ego pewnego „źródła odżywienia z góry”, kontaktu z wyższym potencjałem, sposobem na zapewnienie sobie źródła rozwoju. Czakram ten związany jest też z kreatywnością, tradycyjnie uważa się iż artyści właśnie w tym miejscu kumulują energię. Muzyka do czasów Bacha była przedsięwzięciem duchowym. Słowa, które wymawiamy, muzyka którą śpiewamy, podejmowane przez nas działania artystyczne są wyrazem najbardziej odkrywczych i kreatywnych aspektów naszej osobowości. Tak więc sztuka jest środkiem wspierania procesu rozwoju, stąd też i samorozwój i sztuka często są podobnie ulotne, niełatwe do sprecyzowania , zaszufladkowania.

6. Tzw. trzecie oko to siedziba wiedzy intuicyjnej, czakram zlokalizowany pomiędzy brwiami na wysokości wycofanej nieco do tyłu głowy szyszynki, uważanej w starożytności za czułą na wewnętrzne światło. Graficznie biały dwupłatkowy lotos z trójkątem zwróconym ku dołowi. Nazywany trzecim okiem ze względu na pewnego rodzaju widzenie, zdolność do jakiej oczy fizycznie nie są zdolne. Widzenie dotyczące introspekcji, zdolności spoglądania do wewnątrz, pewnego rodzaju intuicji która nabiera mocy i prawdopodobieństwa gdy umysł wkracza w stan spokojności i relaksacji. Techniki medytacji zapewniają środki, dzięki którym możliwe staje się odkrycie i rozwinięcie w sobie tego poziomu, z którego operuje intuicja. Otwarcie tego wewnętrznego widzenia oznacza uzyskanie dostępów do stanów świadomości, których normalnie nie jesteśmy w stanie sobie wyobrazić, oznacza to ucieczkę z więzów kulturowo utwierdzonej, codziennej rzeczywistości, od koncepcji świadomości zorientowanej wokół materialnych, zewnętrznie obserwowanych zjawisk.

7. Czakra korony – odwrócony lotos o tysiącu płatków, w środku którego znajduje się księżyc w pełni, mieszczący w sobie trójkąt. To najwyższy stan świadomości – jako siódmy i ostatni zarazem punkt, zlokalizowany jest na szczycie głowy. Rozwiniętą świadomość w wielu kulturach symbolizuje korona, noszona przez monarchę „króla-filzofa”. Jest też charakterystycznym symbolem wielu religii, systemów np. łyse koło pozostawiane na czubku głowy u mnichów, jarmułka w tradycji żydowskiej czy aureola w sztuce sakralnej. Wiele tradycji, w tym jogiczna, zwraca uwagę na ciemiączko, miękkie miejsce symbolizujące otwarte drzwi, które zamykają się wraz z rozwojem racjonalności, a co za tym idzie utratą zdolności intuicyjnych. W tradycji jogicznej ponowne otwarcie tych drzwi staje się możliwe za sprawą samorozwoju, medytacji. Zespolenie z ostatnim czakramem jest jednak rzadkością i wymaga wysoce rozwiniętej świadomości i kontroli. W związku z powyższym wyobrażenia dotyczące siódmego czakramu są niezwykle efemeryczne.

Właściwa medytacja kna ażdym z czakramów niesie za sobą wewnętrzną integrację. Koncentracja w pierwszym nadaje człowiekowi cech solidności i uziemienia, czakram genitaliów jako drugi nadaje głębsze znaczenie pojęciu męskości i kobiecość. Kontrola w trzecim punkcie dodaje energii i dynamiki wyłączając z nich agresję, jednocześnie ułatwia funkcjonowanie w świecie zewnętrznym. Integracja w czakramie serca to zdolność do empatii, doświadczania współczucia i bezinteresownej miłości, na poziomie gardła natomiast dodaje kreatywności oraz umożliwia indywidualny rozwój. Idąc dalej w górę aż do krony, pracuje się już nad otwarciem trzeciego oka umożliwia to dostęp do intuicji i zdolności jasnego widzenia. Ostatecznie ustępuje jakiekolwiek rozróżnienie między jaźnią a „kosmiczną świadomością”.