Trzy główne potrzeby każdego. Krysznakirtan

Dziś krótko z Wedanty. Czyli „zakończenia Wed”. Takie małe podsumowanie dla każdego, ale też wstęp do czegoś większego.

Każdy z nas ma trzy potrzeby w życiu. Czym one są?

1. Każdy pragnie żyć wiecznie

Nie znajdziesz nikogo kto chciałby umrzeć. (Oczywiście mówimy tu o normalnej sytuacji, a nie patologii). Nikt nie chce umrzeć, ale jak widzimy każdy umiera. Kiedy zapytano króla Judhisztirę, bohatera Mahabharaty, co jest najdziwniejsze na świecie odparł, że „każdy widzi że wszyscy naokoło umierają jednak on sam działa i pracuje tak jakby miał żyć wiecznie”. Potrzeba przeżycia dotyczy to także zwierząt i roślin. One też pragną żyć. Żyć, to pierwsza potrzeba.

2. Nikt nie chce być głupcem

Nikt nie chce być głupcem, każdy pragnie wiedzy. Jeśli nie znasz języka kraju w którym jesteś czujesz się dziwnie. Dziecko widząc nową rzecz pyta: „co to” i „dlaczego”. Dzieci mają okres w życiu który można nazwać „dlaczego, dlaczego, dlaczego”. Rodzice wiedzą o czym mówię. Nikt nie chce być głupcem Dlatego studiujemy, zadajemy pytania, czytamy książki, uczymy się. Posiadanie wiedzy, to druga potrzeba.

3. Każdy unika problemów i szuka szczęścia

Każdy pragnie uniknąć problemów w życiu, każdy z nas szuka szczęścia. Największym szczęściem jest miłość, dlatego każdy poszukuje miłości. zobacz o czym są wszystkie, (no prawie), przeboje muzyczne. Romantyczne filmy. Bajki o księżniczce i księciu a potem żyli długo i szczęśliwie. Szczęście, to trzecia potrzeba.

Jak osiągnąć spełnienie

Dlaczego tylko trzy? Jak wypełnić te potrzeby twojego serca? W sanskrycie te trzy potrzeby nazywają się sat – wieczność, cit – wiedza, ananda – szczęście. Czy jesteś młody lub stary, wierzący lub niewierzący, wykształcony lub nie. Nie ma znaczenia. Każdy posiada te trzy potrzeby. Dlaczego ?
W Wedancie jest powiedziane że z natury jesteśmy dźiwatmą (jivatma), jaźnią. A sat cit ananda jest cechą dźiwatmy, jaźni. Istnieje również Jaźń, Absolut, Bhagawan, który jest źródłem wszystkich dźiwatm.
Woda spadając z chmur spływa do studni, a potem płynie do swego źródła czyli oceanu. Podobnie dźiwatma dąży do stanu „połączenia”. To „połączenie” to joga. Każda z tradycji jogi doprowadza do innego efektu. Możesz osiągnąć wieczność, wiedzę lub szczęśliwość. Zależy jaką ścieżkę wybierzesz.

Wiedz jednak, że z joginów tego, który w sobie
Dostrzega Mą osobę i z wiarą Mnie wielbi,
Uważam za najbardziej świadomego prawdy
– Śri Kryszna
Bhagawadgita 6.47 tłum. Szuwalska

Wedantasutra zaczyna się aforyzmem „athāto brahma jijñāsā” „teraz będąc w ludzkiej formie życia czas poszukiwać ducha.” Lesz samo poszukiwanie ducha jest nudne, nie zawiera w sobie szczęśliwości. Jest jedynie intelektualną zabawą.
Po doświadczeniu stanu wieczności (sat) i wiedzy (cit), jogin (dźiwatma) dochodzi do poziomu doświadczenia szczęśliwości (ananda). Ten stan to wieczna relacja jaźni z Jaźnią. Ponieważ dźiwatma jest wiecznie (sanatana) aktywną, jedynie ten związek daje jej spełnienie.To „połączenie”, ta joga, nazywa się bhaktijogą.

Hari Om Tat Sat
Krysznakirtan