Czerwcowy edytorial od redaktora naczelnego. Maciej Wielobób

Jest tylko jedna Święta Księga, święty manuskrypt natury, jedyne dzieło, które potrafi oświecić czytelnika.
Hazrat Inayat Khan

W niedzielę wróciłem do Krakowa po 4 dniach na wsi, gdzie powoli próbuję doprowadzić dom do mieszkalności. Mój dom leży w jednym z niewielu miejsc w Polsce, do którego nie sięga mój internet bezprzewodowy (mam blueconnecta i to chyba pierwsze miejsce, gdzie nie łapie). Z tego powodu, jak również ze względu na to, że miałem naprawdę sporo do zrobienia, a w wolnych chwilach po prostu wolałem cieszyć się spacerami z żoną, synem i psem niż siedzieć nad komputerem, miałem doskonałą okazję obserwować naturę, jej harmonię i rytmy. Jest to doskonała lekcja na ścieżce medytacyjnej.

Wybitny mistyk Indii, Inayat Khan również odnosi się do medytacyjnego charakteru natury i jej relacji z człowiekiem. Te odniesienia są bardzo wyraźne w jego nauczaniu medytacyjnym, ale poświęcił im również odrębny dział praktyki, znany pod nazwą ziraat. W tej odnodze nauczania sufickiego Inayata Khana życie duchowe człowieka porównuje się do pracy na roli. W swojej książce “Sztuka bycia” pisze: Każdy ma swoje gospodarstwo. Są tacy, którzy sieją cierniste krzewy, a kiedy one urosną i portafią boleśnie zranić, pytają: “Po co to robimy” lub mówią: “Jestem taki zmęczony, chciałbym być gdzie indziej”. Chcą być zabrani ze swojego gospodarstwa i przeniesieni do innego, gdzie kwitną kwiaty, a drzewa uginają się pod owocami, bez potrzeby zasiania i zadbania o wzrost tego wszystkiego. Ale to jest wbrew prawom natury. Człowiek ma powinność żyć na swoim gospodarstwie. (…) Musi tam siać wszystko, co kocha, a usuwać to co szkodliwe, nieładne, nieprzyjemne.

Jak mówi stare polskie przysłowie: Zbierzesz, co posiejesz. Dlatego Inayat Khan w praktyce ziraat dokładnie opisuje kolejne etapy pracy nad sobą, porównując je do rolnictwa. Na pierwszym etapie oramy, zaczynamy przygotowywać swoje serce. Orka jest procesem żmudnym, wydawałoby się mało wdzięcznym, ale koniecznym do wykonania. Potem następuje praca broną, spulchniamy serce, by na kolejnym etapie móc zasiać to, co chcemy zebrać. Po odpowiednim czasie przystępujemy do zbiorów, a po zbiorach do ich segregowania, kiedy to oddzielamy ziarna od plew, wartościowe zbiory od tych mniej wartościowych. Następnie magazynujemy to co chcemy zmagazynować i korzystamy z tego. Bogatsi o doświadczenie możemy powtórzyć proces z uprawą innego typu.

Czerwiec w Polsce to piękny czas, ja szczególnie lubię jego początek, kiedy to temperatury nie są jeszcze nazbyt wysokie. Warto poświęcić choć chwilę uwagi na obserwację natury, jej praw i mądrości pokoleń ludzi na wsi, którzy żyli w harmonii z naturą. W każdej ścieżce mówi się, że trzeba się uczyć z różnych źródeł, więc czemu nie skorzystać z najwyższego z tych źródeł – natury.

Mnich zapytał mistrza zen: “Jak odwrócić się od gór, rzek i wielkiej ziemii, by powrócić do siebie?”
Mistrz odpowiedział: “Jak odwrócić się od siebie, by powrócić do gór, rzek i wielkiej ziemi?”
Mistrz Dogen